ผูกผันธ์แต่อย่าผูกมัด

ผูกผันธ์แต่อย่าผูกมัด
เมื่อความรักเกิดขึ้นระหว่างคนทั้งสอง

สายใยที่จะเชื่อมโยงกันและกันให้ใกล้ชิด แนบแน่น

แม้ยามห่างไกล ก็คือ ความผูกพัน แต่ความผูกพันก็ไม่ใช่

สิ่งที่จะบอกว่า คนสองคน จะต้องชอบอะไรเหมือนๆ กัน

มีความเห็นตรงกันไปซะทุกเรื่อง

หรือแม้แต่ตัวจะต้องติดกัน เป็นปาท่องโก๋ตลอดเวลา

เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น ไม่ใครก็ใคร

จะต้องอึดอัดเข้าสักวันหนึ่ง

ถ้าเกิดถึงเวลาที่ต้องห่างไกลกันมากๆ

อย่างนี้มันก็คงไม่เรียกว่าความผูกพันแล้วล่ะ

น่าจะเป็นการผูกมัดมากกว่า

ความผูกพันบางอย่าง อาจจะมากเกินไปจนเป็นการผูกมัด

คุณเกิดความรู้สึกหึงหวงเขามากๆ จนไร้เหตุผล

(ไม่ไว้ใจกันนั่นแหละ) จนทำให้ทะเลาะกันบ่อยๆ

หรือ คุณรู้สึกว่าเวลาเขาไม่อยู่โลกทั้งใบ

ดูจะหมองหม่นไปซะหมด

แบบว่าขาดเขาไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียวเลย

มันทำให้เป็นทุกข์เมื่อมีรัก...

ก็เพราะเราใช้ความรัก เป็นเครื่องกักขังกันละกัน

จนนานเข้า ก็กลายเป็นการผูกมัด

แล้วความผูกพันคืออะไร???

ความผูกพัน จะไม่สร้างความทุกข์ทรมาน ให้แก่ผู้ที่รู้จัก

แต่มันจะก่อให้เกิด ความสุขกับทุกคู่ที่ผูกพัน

เพราะเมื่อเราผูกพันกันย่างจริงๆ นั้น ก็จะไม่รู้สึก

กระวนกระวายทั้งยามใกล้ชิด หรือห่างไกลกัน ไว้ใจ

และมีความสุขอยู่เสมอ เหมือนกับว่า ตัวไกลแต่ใกล้ใจ

พื้นฐานของความผูกพัน นั้นก็ต้องเริ่มจาก ความไว้ใจ

เว้นช่องว่างให้ห่างกันพอประมาณ เพื่อให้แต่ละคน

ได้มีโอกาสตามหาฝันของตนบ้าง

มีโอกาสเป็นตัวของตัวเองบ้าง

ดังคำของ Kahlil Gibran กวีชาว เลบานอน ว่า

ให้เติมเต็มในถ้วยของกันและกัน

แต่อย่าดื่มในถ้วยเดียวกัน

ให้แบ่งปันขนมปังแก่กัน แต่อย่ากินก้อนเดียวกัน

ให้สนุกสนานด้วยกันอย่างร่าเริง

แต่ก็ปล่อยให้อีกฝ่ายไปสนุกคนเดียวบ้าง

ให้ยืนอยู่ด้วยกัน แต่อย่ายืนชิดกันจนเกินไป

เพราะความผูกพัน มีพัฒนาการมาจากความรัก

การที่เรารู้จัก พิจารณาแง่มุมของความรักให้ดี

อย่ารักจนกลายเป็น การหน่วงเหนี่ยวกันและกันจนเกินไป

แล้วความรักของคุณ ก็จะไม่เป็นทุกข์